Bonjolan Khatulistiwa

Graviti cenderung untuk mengecutkan jasad angkasa menjadi sfera yang sempurna, bentuk yang semua jisim adalah sehampir mungkin dengan pusat graviti. Tetapi bintang yang berputar tidak berbentuk sfera, ia mempunyai bonjolan khatulistiwa.

Apabila cakera protobintang yang berputar menguncup untuk membentuk bintang bentuknya menjadi lebih sfera, tetapi pengecutan tidak berterusan sehingga ke sfera yang sempurna. Di kutub semua graviti bertindak untuk meningkatkan penguncupan, tetapi di khatulistiwa graviti berkesan dikurangkan oleh daya emparan. Bentuk akhir bintang selepas pembentukan bintang ialah bentuk keseimbangan, dalam erti kata bahawa graviti berkesan di kawasan khatulistiwa (sedang berkurangan) tidak dapat menarik bintang ke bentuk yang lebih sfera. Putaran juga menimbulkan penggelapan graviti di khatulistiwa, seperti yang diterangkan oleh teorem von Zeipel.

Contoh ekstrem bonjol khatulistiwa terdapat pada bintang Regulus A (α Leonis A). Khatulistiwa bintang ini mempunyai halaju putaran terukur 317 ± 3 km/s. Ini sepadan dengan tempoh putaran selama 15.9 jam, iaitu 86% daripada halaju apabila bintang akan pecah. Jejari khatulistiwa bintang ini adalah 32% lebih besar daripada jejari kutub.[7] Bintang lain yang berputar dengan pantas termasuk Alpha Arae, Pleione, Vega dan Achernar.

Halaju pecah bintang ialah ungkapan yang digunakan untuk menggambarkan kes apabila daya emparan di khatulistiwa adalah sama dengan daya graviti. Untuk bintang menjadi stabil halaju putaran mestilah di bawah nilai ini.[8]